miércoles, 11 de julio de 2012

Y llorar, y llorar...

Ayer tuve analítica y visita con mi oncóloga y parece que todo vuelve a la normalidad... Mis defensas han decidido volver a casa (por suerte, antes de Navidad) y a partir de ahora tendremos que tomar medidas para que no vuelvan a escaparse, y eso me fastidia un poco...

El viernes volveremos a la carga con la quimio después del parón de la semana pasada. Pero al haber tenido la bajada de defensas después de la segunda de taxol y para prevenir que vuelva a pasar, me volverán a dar inyecciones para que no vuelvan a bajar... Gggggggrrrrr!!!! (gruñido), yo que estaba tan feliz de haber dicho adiós a la Neulasta... Serán otras inyecciones que en teoría no machacan tanto e intentarán darme la dosis mínima; ya os contaré...

El lunes también estuve purulando por el hospital pues tuve visita con la enfermera encargada de los estudios genéticos. Al ser tan joven, es interesante saber si tengo alguna alteración genética, de que tipo y si es hereditaria o no.
Neus, la enfermera, me explicó que todos los cáncer son genéticos, que algunas personas los desarrollan y otras no. Pero no todos son hereditarios. Y eso es lo que me interesa saber a mí. Quiero saber si mis hermanas y mi madre están "protegidas" (por decirlo de alguna manera), y sobretodo saber si Mia también estará bien,...
Como ya os conté soy el primer caso en mi familia, así que a ver que pasa... Es un estudio largo, sabré algo hacia noviembre.

Y ayer, al llegar a casa, tuve una sorpresa que me hizo llorar como una magdalena. Recibí un sobre con remitente de una de mis sobrinas de NY, Rachel.
Lo abrí y encontré un montón de dibujos con mensajes de "get well soon" de todos los compañeros de clase de Rachel (tienen 6-7 años). Fue tan emocionante leer cada mensaje, y ver los dibujos hechos especialmente para mí, que no podía parar de llorar. Precioso!!!



No sé si sabeis que soy muy pero que muy llorona... Y como tal, no sólo lloro cuando estoy triste, también cuando me emociono, cuando estoy súper contenta, cuando veo Dirty Dancing o Ghost (después de haberlas visto más de 50 veces sigo llorando) e incluso con Rapunzel (sí, también con pelis de Disney me cae la lagrimilla).
Cuando mis hijos me abrazan o se abrazan a escondidas entre ellos, después de haberse peleado un buen rato. Cuando mi marido me dice lo guapa que estoy sin pelo y con una teta amorfa...

Y a veces, simplemente, porque sí. Porque no hace falta un motivo para llorar.
Y otras, porque el cáncer se entrometió en mi vida...

9 comentarios:

  1. Rebe, me has hecho llorar a mi tambien, que sobrina mas detallista y que bonito lo que te ha enviado, muchos besitos y mucha fuerza en tu lucha, que eres de Hospi, que se note!!! jijiji, besos muy muy fuertes. Lina

    ResponderEliminar
  2. Rebe a mi también me has emocionado! vaya tela! Qué ilusión recibir los dibujitos de tantos niñitos americanitos jajajaj! Qué importantes son todos los detalles, palabras bonitas y gestos... qué importante es llorar, sentir y ser EMOCIONAL! Gran virtud de las mujeres! Todavía me acuerdo (y no te enfades porque lo comparta aquí) cuando con 22 años llorabas pidiendo un "novio como el mío" que te quisiera... pues hija, tus reclamos han llegado a los oídos del cielo porque te han enviado ángeles que te cuidan día a día y eso es lo más importante para afrontar todo lo que estás haciendo con tanta fortaleza.
    Sigue así, luchando y dando ejemplo a todos!

    ResponderEliminar
  3. Hola xoxoneta !!!!
    uuuuuuaaaaauuuuu Rebe !!!
    Jo també soc de fàcil plorera, i de nou, ho has aconseguit :)
    Que bonic que aquests nens t'hagin enviat els seus dibuixos, estic segura que estàn pintats amb tota l'energia positiva que pot existir.
    Petons no, petonarrossss
    Eva

    ResponderEliminar
  4. Hola bonica!!

    Si et serveix de consol ... jo tb ploro ... i és bó, just el contrari que et diu la gent ... si et ve de gust ... plora!
    Des d'aqui ... mil petons curatius i una abraçada plena de carinyo, continua aixi, vale campiona???? Petonets per tots 4!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No m'ho puc creure!! he aconseguit escriure al teu bloq! Si tinguessis club d fans ... jo seria la presidenta!!!

      Eliminar
    2. Encantada que siguis la presidenta, però qui ets???? Jijijijiji!!! Em surt com a anònim i no tinc cap pista!!!!!
      ;D

      Eliminar
  5. Les meves llàgrimes es solidaritzen amb les teves i també han sortit a passejar!! Bé, a mi també em passa com a tu, ploro per toooot!! Però tu m'has emocionat un cop més.
    Celebro que les teves defenses hagin tornat de nou, potser a Barcelona feia massa calor i havien anat de vacances!!!
    Bufona, segueix amb aquesta força, amb aquest tarannà i amb tota aquesta positivitat que et caracteritza, ets una campiona i moltes dones t'admirem, de veritat. Et mereixes aquesta familia tant meravellosa que tens, i ells són molt afortunats de tenir-te.
    Petonets defensius per les teves "tropes"...

    ResponderEliminar
  6. Preciosa, tienes a medio mundo con el corazón puesto en ti.... Esto es por lo mucho que vales... no lo dudes ni un solo momento.
    Tengo ganas de verte!

    Te quiero

    ResponderEliminar
  7. Joooo que bonito lo de los dibujitos y sus mensajes!!! eso es porque te lo mereces y porque lo vales!!!! un besito muy fuerteeeee guapa...

    ResponderEliminar