miércoles, 5 de septiembre de 2012

Sombra aqui y sombra alla

Yo era una chica anti-cremas... Pero cuando por motivos profesionales descubrí el mundo de la cosmética, caí rápido en sus redes!!! Limpiadoras, sérums e hidratantes, bases, pre-bases, polvos de seda y todos los potingues que os podais imaginar!!!

Y a qué viene todo esto?? Pues ellos han sido parte de mis aliados durante el tratamiento. Cierto es que perdemos un poco de atractivo sin pelo (sólo un poco), pero si a eso le sumamos mala cara por el cansancio, medias cejas e hinchazón, entre otras cosas, apaga y vámonos!!!! 
Había días que incluso, después de la primera quimio (la roja-naranja), tenía complejo de Marge Simpson, por el tono amarillento que tenía mi piel.
Así que desde el primer día, para yo sentirme mejor, he salido de casa impecable y con la mejor de mis sonrisas.
Igual a alguien le parece algo superficial, y podría sonar así... Pero para mí, el sentirme guapa (más o menos) y tener buen aspecto, ha sido una de las claves para no sentirme tan "enferma", me ha dado confianza y quizás me he ahorrada alguna mirada de pena, que suficientes me he llevado ya.

Mi consejo es, un buen lápiz de ojos y rubor, mucho colorete para dar vidilla a la cara!!!! 

 Antes y después de pasar por el salón de la "señorita Pepis".

El viernes tuve mi sesión número 14!! Aún no me creo todo lo que llevo a mis espaldas... 
En mi última entrada había explotado, y aunque estoy mucho mejor, aún no lo estoy al 100%. Muchas oncochungas han comentado que ha sido después del tratamiento cuando han tenido el bajón... Y también que hay que coger impulso para llegar a la meta!!!!!
Los últimos metros de una carrera, a veces, son los más difíciles... Y la satisfacción de llegar al final será tremenda...



Ya hemos vuelto a casa después de un mes fuera. Tengo unas ganas locas de volver a la rutina, de que los peques empiecen el cole y de llevar unos horarios "normales". No sé si puedo decir que ha sido un verano fantástico, aunque sí que ha sido el verano en que he aprendido a vivir, a vivir intensamente.
Y, ahora que lo he probado, creo que voy a vivir así toda mi vida. 
Cada risa y cada lágrima. Cada besito (que no han sido pocos, cuando nos juntamos Nico y yo, no hay quien nos pare!!). Cada nuevo logro en la piscina. Los goles y básquets celebrados. Todas las conversaciones bajo mi palmera. Los amigos de siempre y los nuevos amigos. 
Todo vivido desde una nueva perspectiva... 



6 comentarios:

  1. Rebeca, eres un ejemplo de vida, de ganas de vivir y de enseñar a los demás que también pueden hacerlo, que nada es difícil y que todo se supera, tuviste la buena voluntad de tranquilizarnos cuando estábamos aterrados y desorientados por la posible operación de nuestro hijo, nos invitaste a tu casa (siendo que eramos 3 desconocidos) para conocer a Nico, y así pudiéramos ver como quedo luego de la operación, cosa que nos tranquilizo de gran manera, junto con tus palabras de tranquilidad y tu fortaleza! Eres ejemplo y que gran ejemplo para todos nosotros. Tienes una familia hermosa! felicidades! Beata, Fernando y Benjamin.

    ResponderEliminar
  2. Eres tremenda!...admirable!... sorprendente!... y gracias por hacernos parte de tu lucha y ganas de vivir.
    Amo esas garras que tienes!
    Te mando un abrazo grande y un beso desde Chile.

    ResponderEliminar
  3. Señorita pepis!!!! Necesito una ayudita!!! jejejeje. Ai que presumida, a quién habrá salido Mia???? Un petonet i fins aviat bonica!

    ResponderEliminar
  4. Rebeca, que ja em semblava a mi que havíeu marxat abans que tornéssim a coincidir a la piscina! Com que em vas dir això del bloc, he tafanejat una mica per Internet i t'he trobat. Doncs aprofito per enviar-te per aquí el petó ben fort d'ànims que t'hauria volgut donar en persona. Com que ens veiem d'estiu en estiu, ja tinc ganes que l'estiu que ve m'expliquis un munt de coses bones. I de veure com hauran crescut aquest parell de petitons! Els meus també creixen encara, però de petitons res de res ;) Ah, i per si de cas no et situes qui sóc, sóc la Susanna, la mare de l'Hel·lena, en Martí i la Mireia!

    ResponderEliminar
  5. Ya veo que tendré que desempolvar mi maquillaje, la verdad es que tener buena cara siempre anima. Això ja s'acaba Rebeca, moltes felicitats! jo començo dilluns i estic més que cagada!!!!!!!! Marta

    ResponderEliminar
  6. Guapa!!! Mucho ánimo, estas estupenda y eres un ejemplo.... Besos
    Raúl Chumacero

    ResponderEliminar